Wedstrijddag 1
Door: bettydijkstra
10 Juni 2012 | Oekraïne, Poltava
Tja, dat was een fikse teleurstelling gisteren natuurlijk. Wat waren die Nederlanders slordig met hun kansen!
Maar goed, laat ik de dag even vanaf het begin vertellen. We hadden besloten om toch maar niet met de trein te gaan, maar een taxi te bestellen (is van het verhuurbedrijf van ons appartement), en die zou ons ’s avonds ook weer ophalen. We zitten hier 130 km van Charkov af en een taxi ia hier goed te doen. Om 12.15 waren we in Charkov, waar we eerst nog vouchers moesten omruilen voor echte kaartjes. Tjonge wat een rij, maar dan doet een rolstoel wonderen. We mochten naar een andere ingang, omdat de officiële voor mij niet toegankelijk was en waren we zo aan de beurt. Een hele vriendelijke Oekraïnse medewerker hielp ons en vroeg of we verder nog problemen hadden? Dat hadden we natuurlijk, omdat ik de tribune niet kon bereiken. Hij vertelde dat het geen enkel probleem zou zijn, gewoon aanmelden bij het stadion. Dat was een opluchting. In diezelfde ruimte zat ook het steunpunt van de supportersclub van Oranje(waar we lid van zijn). Nou die was heel duidelijk: “Ik kan niks voor jullie regelen”. Opzeggen die club.
Toen we de kaartjes hadden, zijn we een stukje teruggelopen en hebben daar Glip ontmoet. Een damvriend van Theo uit Charkov, die ook bij het damtoernooi i Santa Luzia is geweest vorig jaar. We zijn samen wat gaan drinken en eten in een klein cafeetje, vlak bij het stadion. We zagen daar een TV staan en vroegen of die ’s avonds aan ging voor Duitsland-Portugal. Natuurlijk!! We hebben als borg 100 Hryvnia betaald en hadden een gereserveerd tafeltje (die 100 werd later weer van de rekening afgetrokken). Het was ook mooi dicht bij de plaats waar de taxi ons weer zou ophalen.
Daarna zijn we met Glib met de trolleybus naar de fanzone gegaan. Dat ging fantastisch. De drempel ging omlaag en Theo kon me, met een beetje hulp (er zit er altijd 1 in de bus) met rolstoel en al de bus inrijden. Comfortabel hoor. Tegenover die ingang was de ruimte voor de rolstoel.
Daarna zijn we met Glib over het Svobody Square gelopen en het park dat er bij hoort. Een prachtig park, een groene oase midden in de stad. En enorm groot. Vandaar kwamen we bij de fanzone, waar Glip ons verliet om zich in het oranje te hullen (hij had ook een kaartje). Bij de fanzone was het zoals vanouds een drukte van belang. Danny Lucassen zong op het immense podium alle bekende nummers en daarna hebben we de Oranjekaravaan naar het stadion zien vertrekken. Ze moeten dit jaar 4 kilometer lopen, maar het altijd weer een indrukwekkend gezicht. Toen met de trolley naar het stadion. We merkten dat er vanwege de mars al heel wat straten waren afgezet en overal politie op alle kruispunten. Hoe ze het toch altijd weer voor elkaar krijgen, om een hele stad op zijn kop te zetten! Wij hebben het toen meegemaakt in Durban.
Bij het stadion aangekomen deden ze keurig een hek voor ons open, zodat we niet door die smalle hekken hoefden. Ik had het idee dat het allemaal bijzonder goed verliep. Nergens lange rijen, alleen wel erg streng. Regel is regel.
We schoten een paar vrijwilligers aan met ons probleem en meteen werd alles in het werk gesteld om dat op te lossen. Er kwam een hogere dame bij. Na enig geharrewar, moesten we onze oorspronkelijke plaatsen inleveren en kregen we rolstoelplaatsen. Voor mij en een begeleider. Er was een bepaalde ingang voor rolstolen, met o, gelukkig een invalidentoilet bij de ingang. Want van bier moet je plassen. Bovendien geen wachtrij.
Het was een licht oplopende doorgang naar rij 0. Een rijtje stoeltjes (voor de begeleiders) met daartussen plaats voor de rolstoelen. De plaats was wat laag, maar goed, beter dan niks.
Het was in het stadion weer een vreselijk kabaal van de oranjesupporters, al lieten de Denen zich ook niet onbetuigd. Enfin de sfeer was fantastisch, tot een kwartier voor het einde, toen zonk ons toch wel de moed in de schoenen, jullie ook natuurlijk.
Na de wedstrijd zijn we naar dat cafeetje van ons gegaan, waar we een tafel hadden gereserveerd. Laten ze nou problemen hebben met de TV. Wij balen natuurlijk. Maar goed de tweede helft van Duitsland-Portugal was alles in orde en hebben we die nog gezien. Om kwart over 12 stond onze taxi weer voor de deur en waren we half drie, héél moe thuis.
Het is allemaal behelpen geweest met die rolstoel, maar we hebben toch wel genoten. Alleen is de Oekraïne niet ingericht voor rolstoelen. Enorme stoepen langs de straten, waar je nauwelijks op en af kunt. Geregeld lag ik scheef achterover in de stoel. We werden tijdens één van die worstelingen zelfs gefilmd!! Zou mezelf en Theo nog wel eens terug willen zien. Maar altijd als het te moeilijk was, waren er wel een paar sterke helpende handen. Ik ben meerdere malen gewoon door 4 mannen opgetild en op de straat gezet of een paar trappen opgehesen. Geweldig.
Morgen moeten we uit dit appartement, want het was tijdelijk, alles zit hier zo vol. Maar we hebben een vet probleem, het andere gereserveerde appartement heeft geen lift!! En (het is nu 21.00 uur) weten we nog niet waar we morgen moeten slapen. Ze zijn hevig voor ons aan het zoeken en dat heeft Theo ook al gedaan, maar alles zit vol.
Het Leger des Heils? Jullie horen van ons.
Maar goed, laat ik de dag even vanaf het begin vertellen. We hadden besloten om toch maar niet met de trein te gaan, maar een taxi te bestellen (is van het verhuurbedrijf van ons appartement), en die zou ons ’s avonds ook weer ophalen. We zitten hier 130 km van Charkov af en een taxi ia hier goed te doen. Om 12.15 waren we in Charkov, waar we eerst nog vouchers moesten omruilen voor echte kaartjes. Tjonge wat een rij, maar dan doet een rolstoel wonderen. We mochten naar een andere ingang, omdat de officiële voor mij niet toegankelijk was en waren we zo aan de beurt. Een hele vriendelijke Oekraïnse medewerker hielp ons en vroeg of we verder nog problemen hadden? Dat hadden we natuurlijk, omdat ik de tribune niet kon bereiken. Hij vertelde dat het geen enkel probleem zou zijn, gewoon aanmelden bij het stadion. Dat was een opluchting. In diezelfde ruimte zat ook het steunpunt van de supportersclub van Oranje(waar we lid van zijn). Nou die was heel duidelijk: “Ik kan niks voor jullie regelen”. Opzeggen die club.
Toen we de kaartjes hadden, zijn we een stukje teruggelopen en hebben daar Glip ontmoet. Een damvriend van Theo uit Charkov, die ook bij het damtoernooi i Santa Luzia is geweest vorig jaar. We zijn samen wat gaan drinken en eten in een klein cafeetje, vlak bij het stadion. We zagen daar een TV staan en vroegen of die ’s avonds aan ging voor Duitsland-Portugal. Natuurlijk!! We hebben als borg 100 Hryvnia betaald en hadden een gereserveerd tafeltje (die 100 werd later weer van de rekening afgetrokken). Het was ook mooi dicht bij de plaats waar de taxi ons weer zou ophalen.
Daarna zijn we met Glib met de trolleybus naar de fanzone gegaan. Dat ging fantastisch. De drempel ging omlaag en Theo kon me, met een beetje hulp (er zit er altijd 1 in de bus) met rolstoel en al de bus inrijden. Comfortabel hoor. Tegenover die ingang was de ruimte voor de rolstoel.
Daarna zijn we met Glib over het Svobody Square gelopen en het park dat er bij hoort. Een prachtig park, een groene oase midden in de stad. En enorm groot. Vandaar kwamen we bij de fanzone, waar Glip ons verliet om zich in het oranje te hullen (hij had ook een kaartje). Bij de fanzone was het zoals vanouds een drukte van belang. Danny Lucassen zong op het immense podium alle bekende nummers en daarna hebben we de Oranjekaravaan naar het stadion zien vertrekken. Ze moeten dit jaar 4 kilometer lopen, maar het altijd weer een indrukwekkend gezicht. Toen met de trolley naar het stadion. We merkten dat er vanwege de mars al heel wat straten waren afgezet en overal politie op alle kruispunten. Hoe ze het toch altijd weer voor elkaar krijgen, om een hele stad op zijn kop te zetten! Wij hebben het toen meegemaakt in Durban.
Bij het stadion aangekomen deden ze keurig een hek voor ons open, zodat we niet door die smalle hekken hoefden. Ik had het idee dat het allemaal bijzonder goed verliep. Nergens lange rijen, alleen wel erg streng. Regel is regel.
We schoten een paar vrijwilligers aan met ons probleem en meteen werd alles in het werk gesteld om dat op te lossen. Er kwam een hogere dame bij. Na enig geharrewar, moesten we onze oorspronkelijke plaatsen inleveren en kregen we rolstoelplaatsen. Voor mij en een begeleider. Er was een bepaalde ingang voor rolstolen, met o, gelukkig een invalidentoilet bij de ingang. Want van bier moet je plassen. Bovendien geen wachtrij.
Het was een licht oplopende doorgang naar rij 0. Een rijtje stoeltjes (voor de begeleiders) met daartussen plaats voor de rolstoelen. De plaats was wat laag, maar goed, beter dan niks.
Het was in het stadion weer een vreselijk kabaal van de oranjesupporters, al lieten de Denen zich ook niet onbetuigd. Enfin de sfeer was fantastisch, tot een kwartier voor het einde, toen zonk ons toch wel de moed in de schoenen, jullie ook natuurlijk.
Na de wedstrijd zijn we naar dat cafeetje van ons gegaan, waar we een tafel hadden gereserveerd. Laten ze nou problemen hebben met de TV. Wij balen natuurlijk. Maar goed de tweede helft van Duitsland-Portugal was alles in orde en hebben we die nog gezien. Om kwart over 12 stond onze taxi weer voor de deur en waren we half drie, héél moe thuis.
Het is allemaal behelpen geweest met die rolstoel, maar we hebben toch wel genoten. Alleen is de Oekraïne niet ingericht voor rolstoelen. Enorme stoepen langs de straten, waar je nauwelijks op en af kunt. Geregeld lag ik scheef achterover in de stoel. We werden tijdens één van die worstelingen zelfs gefilmd!! Zou mezelf en Theo nog wel eens terug willen zien. Maar altijd als het te moeilijk was, waren er wel een paar sterke helpende handen. Ik ben meerdere malen gewoon door 4 mannen opgetild en op de straat gezet of een paar trappen opgehesen. Geweldig.
Morgen moeten we uit dit appartement, want het was tijdelijk, alles zit hier zo vol. Maar we hebben een vet probleem, het andere gereserveerde appartement heeft geen lift!! En (het is nu 21.00 uur) weten we nog niet waar we morgen moeten slapen. Ze zijn hevig voor ons aan het zoeken en dat heeft Theo ook al gedaan, maar alles zit vol.
Het Leger des Heils? Jullie horen van ons.
-
10 Juni 2012 - 19:27
Gees:
Gosh, dat allemaal op onze leeftijd, ik moet zeggen dat ik het geweldig vind dat jullie gewoon door kachelen. Ik heb niet veel van de wedstrijd gezien, ik heb alleen maar naar de rolstoelen in de omgeving van de oranje vlekken (heel veel) in het publiek gekeken...
Ik heb jullie niet kunnen ontdekken, misschien de volgende wedsrijd.
Als je naar het leger des heils gaat kun je wel in een kamer met meerdere mensen komen en alkohol is daar verboden...denk goed na !
We leven met jullie mee, ik denk dat jullie deze kampioenschappen nooit meer vergeten.
Tot morgen en sterkte (het zal best wel lukken !) -
10 Juni 2012 - 19:46
Fred:
Tsonge wat een verhaal toch weer. Dus toch elk nadeel hep ze voordeel qua vooraan zitten. Slapen bij Glip zeg ik dan. Woensdag meer succes! Kump wel goed. Sterkte ook namens ma -
10 Juni 2012 - 20:05
Cees:
Betty, Betty, wat een avontuur. Een EK om nooit te vergeten, denk ik.
Maar ja, aan de andere kant. Je wordt dus door de halve lokale mannelijke bevolking op handen gedragen. Dat kan ook niet iedereen zeggen.
En ja, het zou wel handig zijn om nog een appartement te vinden. In een tolstoel slapen is ook niet alles, lijkt me.
Hoe gaat het trouwens met Theo. Jij krijgt alle aandacht en hij werkt zich te pletter. -
11 Juni 2012 - 05:47
Jantien En Joop:
Wat een belevenissen. Theo heb je nog geen spierpijn? Het is wel zo Betty je wordt letterlijk en figuurlijk op handen gedragen en dat slapen? Ach, jullie vinden vast wel een plekkie. Misschien bij Glib of zijn familie? De wedstrijd, dat was flink balen, misschien woensdag? Heel veel sterkte daar en we zijn benieuwd naar jullie volgende verhaal. Hebben ze daar geen jeugdherbergen?
-
11 Juni 2012 - 08:10
Lieke:
Wat een verhaal weer ma ! Ik heb zo'n zin om zondag te komen! We moeten natuurlijk wel ff van die Duitsers winnen. Maar zo niet, dan juichen we voor de Portugezen !
x -
11 Juni 2012 - 16:59
Marije:
Ik kan alleen maar hetzelfde als Cees zeggen: 'wat een avontuur!' Ellende met die enkel, maar het levert wel verhalen op! ;-)
Wel erg leuk dat Liek zondag komt, bijna hetzelfde concept als in 1988! (behalve dat ik er zelf ook bij was tegen Ierland haha..)
En, ik hoop maar dat het gelukt is met de slaapplek (zonder 10 trappen).
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
