Weer thuis
Door: bettydijkstra
21 Juni 2012 | Portugal, Santa Luzia
Zo, we zijn weer thuis in Santa Luzia. Dinsdagnacht waren we om half twee thuis, na een hele lange reis.
We moesten die dag om 5.15 uur op. Om 6 uur stond de taxi voor de deur die ons naar het treinstation zou brengen. We waren zeer opgelucht dat we hem zagen komen, Want we hadden hem de vorige dag besteld en met die moeilijke taal weet je het maar nooit.
Op het treinstation sprak Theo twee agenten aan (er staan er genoeg) en die hebben mij via een hellingbaan naar het perron van de trein gebracht. Ze stonden niet te trappelen om het te doen (beneden hun waardigheid) maar goed ze deden het toch. Ze rolden me keurig naar de coupé met besproken plaatsen en daarna kwamen er sterke mannen die me in de trein tilden. Een prachtige splinternieuwe trein. Er was zelfs plaats om in de rolstoel te blijven zitten, wat ik trouwens niet deed.
Na vier en een half uur kwamen we in Kiev aan, waar ze een hellinkje aan de trein maakten, zodat ik er af kon rollen.Theo sprak weer 2 agenten aan om te vragen hoe we de uitgang konden bereiken, want we zagen alleen trappen. Nou , toen ontrolde er zich toch een soap. Op een gegeven moment stonden er 8 functionarissen om ons heen, waarvan er 2 slecht Engels spraken. Ze bleven maar vragen wat we wilden, terwijl wij alleen de uitgang zochten. Toen zeiden we maar dat we naar een restaurant wilden in de buurt van het stationsplein. Het bleek dat er wel degelijk liften waren, maar de lift op ons perron deed het niet. Toen maar de spoorbaan overgestoken, naar een ander perron, daar deed de lift het gelukkig wel. We waren inmiddels een uur verder.
Maar met 2 man brachten ze ons naar een Italiaans restaurant, waar we heerlijk hebben gegeten. Ze zijn bereidwillig genoeg, maar o, wat een ongeorganiseerd stelletje. En dan de taal, dat is toch ook wel een probleem.
Om kwart over twee zijn we met een taxi naar het vliegveld gereden, waar we bij de incheckbalie een zeer moeizaam gesprek moesten voeren. We hadden TAP van te voren ingelicht, maar daar was niets van bekend. Na ruim een kwartier kwam er een medewerker, die me tot na de security bracht.
Bij boardingtime kwam hij weer en bracht me voor de andere passagiers naar het vliegtuig. Met een lift omhoog en dan in een klein karretje dat door het gangpad kon. Er werd ons verzekerd, dat alles tot in Faro geregeld zou zijn. Na een lange reis (5 uur), die voor mijn gipsen poot niet altijd aangenaam was, landden we in Lissabon. Daar duurde het minstens een half uur voor er hulp kwam. Maar goed, die kwam en een goedlachse man uit Mozambique bracht ons naar de gate voor Faro. Hij reed af en toe heel hard, onder het roepen van: Formule 1!!
In het vliegtuig naar Faro mochten we in de businessclass zitten, met heel veel ruimte. Enfin om half 1 werden we met een karretje naar de bagageband gereden. Behalve onze koffer zagen we daarna ook mijn rolstoel terug.
Om half twee ’s nachts openden we onze deur in Santa Luzia (half 4 Oekraïnse tijd), zodat we bijna 24 uur onderweg zijn geweest. We hebben achteraf genoeg hulp gekregen en heb ik nergens hoeven lopen.
Dit verslag over het EK is natuurlijk niet geworden, wat ik er van had willen maken. Maar het was misschien wel vermakelijk om te lezen over het leven van iemand in een rolstoel, in een vreemd land.
Zo enthousiast als we 2 jaar geleden over Zuid-Afrika waren over de organisatie, zo ontevreden zijn we over Charkov. Er was een zeer slechte organisatie, met genoeg mannetjes (o, wat waren het er veel) maar iets oplossen of Engels spreken ho, maar.
We danken jullie verder voor alle, vooral meelevende, reacties. We hopen over 2 jaar naar Brazilië te gaan, maar alleen als van Marwijk weg is!
Hartelijke groeten van ons uit Santa Luzia,
Theo en Betty
We moesten die dag om 5.15 uur op. Om 6 uur stond de taxi voor de deur die ons naar het treinstation zou brengen. We waren zeer opgelucht dat we hem zagen komen, Want we hadden hem de vorige dag besteld en met die moeilijke taal weet je het maar nooit.
Op het treinstation sprak Theo twee agenten aan (er staan er genoeg) en die hebben mij via een hellingbaan naar het perron van de trein gebracht. Ze stonden niet te trappelen om het te doen (beneden hun waardigheid) maar goed ze deden het toch. Ze rolden me keurig naar de coupé met besproken plaatsen en daarna kwamen er sterke mannen die me in de trein tilden. Een prachtige splinternieuwe trein. Er was zelfs plaats om in de rolstoel te blijven zitten, wat ik trouwens niet deed.
Na vier en een half uur kwamen we in Kiev aan, waar ze een hellinkje aan de trein maakten, zodat ik er af kon rollen.Theo sprak weer 2 agenten aan om te vragen hoe we de uitgang konden bereiken, want we zagen alleen trappen. Nou , toen ontrolde er zich toch een soap. Op een gegeven moment stonden er 8 functionarissen om ons heen, waarvan er 2 slecht Engels spraken. Ze bleven maar vragen wat we wilden, terwijl wij alleen de uitgang zochten. Toen zeiden we maar dat we naar een restaurant wilden in de buurt van het stationsplein. Het bleek dat er wel degelijk liften waren, maar de lift op ons perron deed het niet. Toen maar de spoorbaan overgestoken, naar een ander perron, daar deed de lift het gelukkig wel. We waren inmiddels een uur verder.
Maar met 2 man brachten ze ons naar een Italiaans restaurant, waar we heerlijk hebben gegeten. Ze zijn bereidwillig genoeg, maar o, wat een ongeorganiseerd stelletje. En dan de taal, dat is toch ook wel een probleem.
Om kwart over twee zijn we met een taxi naar het vliegveld gereden, waar we bij de incheckbalie een zeer moeizaam gesprek moesten voeren. We hadden TAP van te voren ingelicht, maar daar was niets van bekend. Na ruim een kwartier kwam er een medewerker, die me tot na de security bracht.
Bij boardingtime kwam hij weer en bracht me voor de andere passagiers naar het vliegtuig. Met een lift omhoog en dan in een klein karretje dat door het gangpad kon. Er werd ons verzekerd, dat alles tot in Faro geregeld zou zijn. Na een lange reis (5 uur), die voor mijn gipsen poot niet altijd aangenaam was, landden we in Lissabon. Daar duurde het minstens een half uur voor er hulp kwam. Maar goed, die kwam en een goedlachse man uit Mozambique bracht ons naar de gate voor Faro. Hij reed af en toe heel hard, onder het roepen van: Formule 1!!
In het vliegtuig naar Faro mochten we in de businessclass zitten, met heel veel ruimte. Enfin om half 1 werden we met een karretje naar de bagageband gereden. Behalve onze koffer zagen we daarna ook mijn rolstoel terug.
Om half twee ’s nachts openden we onze deur in Santa Luzia (half 4 Oekraïnse tijd), zodat we bijna 24 uur onderweg zijn geweest. We hebben achteraf genoeg hulp gekregen en heb ik nergens hoeven lopen.
Dit verslag over het EK is natuurlijk niet geworden, wat ik er van had willen maken. Maar het was misschien wel vermakelijk om te lezen over het leven van iemand in een rolstoel, in een vreemd land.
Zo enthousiast als we 2 jaar geleden over Zuid-Afrika waren over de organisatie, zo ontevreden zijn we over Charkov. Er was een zeer slechte organisatie, met genoeg mannetjes (o, wat waren het er veel) maar iets oplossen of Engels spreken ho, maar.
We danken jullie verder voor alle, vooral meelevende, reacties. We hopen over 2 jaar naar Brazilië te gaan, maar alleen als van Marwijk weg is!
Hartelijke groeten van ons uit Santa Luzia,
Theo en Betty
-
21 Juni 2012 - 15:16
Fred:
Welkom thuis type ik dan.
Inderdaad een trip vol hindernissen, maar kranig gehouden tante!
Tsja op naar Brazilie, maar natuurlijk wel met de heer van Marwijk. -
21 Juni 2012 - 15:37
Marije:
Welkom thuis en bedankt voor de vermakelijke berichten! -
21 Juni 2012 - 19:00
Lieke:
Bestel maar weer een extra kaartje voor Brazilie dan :-) -
21 Juni 2012 - 20:36
Gerda En Gerard:
In mijn vorige reactie schreef ik "Hopelijk gaat het reizen deze keer met wat minder problemen", maar gedurende het lezen van jullie reisverslag kom ik tot de conclusie dat de problemen niet minder groot waren.
Door veel geregel zijn jullie toch geweest waar je naar toe wilde. Wij hebben bewondering voor jullie doorzettingsvermogen. Nu thuis Portugal volgen. Terwijl ik zit te typen scoort Ronaldo. Nu thuis nog een bouwlift regelen, dan kan Betty de volgende wedstrijden op het terras kijken. Betty sterkte met het herstel en tot ziens. -
24 Juni 2012 - 13:58
Leonie En Gert:
Betty heel erg bedankt voor je reisverslag!Het is zeer mooi om telezen over het reilen en zeilen van jullie.Zelf 2010 heb ik gelezen.Prachtig!Echt klasse dat je er de tijd voorneemt.We zullen jullie snel wel zien in StA Luzia.We moeten op een rolstoel letten en dat is ook hier geen pretje met die hobbel straten.
Erg Bedankt!xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
