Derde wedstrijddag
Door: bettydijkstra
18 Juni 2012 | Oekraïne, Charkov
Ach, we wisten het eigenlijk allemaal wel, dat het mirakel van Charkov niet zou gebeuren. Daarvoor speelde het Nederlands elftal te slecht. Gelukkig kunnen wij nog blij zijn met de prestatie van Portugal, dat erg goed speelde vonden wij, en Ronaldo is natuurlijk een verhaal apart.
De dag begon met het telefoontje van de ambassade. Zij stelden voor dat zij met ons naar een ziekenhuis zouden gaan om die medische verklaring te krijgen. Met een medewerker van het Charkov mobiele team en een Oekraïnse tolk vertrokken we. Dankzij de hulp van deze tolk kwam er al snel een arts kijken. Die zei dat hij niet zomaar de verklaring kon afgeven, er moest eerst een nieuwe röntgenfoto gemaakt worden, dan was hij ook officieel voor de behandelende arts. Meteen door naar de röntgenafdeling en godzijdank bleek de breuk goed te genezen. De botdelen waren niet verschoven en dat was voor ons ook weer een hele opluchting. Ik kreeg nog een nieuw verbandje om het gips en na een uur stonden we weer buiten, met de verklaring.
Zaterdag belde er trouwens nog een journalist van het AD, die een tip had gekregen van een collega, wat mij was overkomen(Annelieke?). Hij hoorde ons verhaal aan en vroeg of we naar de fan-zone kwamen. Nou zaterdag niet natuurlijk. We zouden elkaar misschien in het restaurant ontmoeten, maar we hebben niets meer van hem gehoord. Het verhaal zal wel niet zielig genoeg geweest zijn. Veel te netjes behandeld in een Oekraïns ziekenhuis.
Om vier uur hebben we Annelieke van het vliegveld gehaald. Daar de huurauto in ontvangst genomen (wat kost dat weer verschrikkelijk veel tijd) en toen als de bliksem naar de fanzone.
Wat was het weer een geweldig feest. Omdat Nederland nog niet uitgeschakeld was, zat de stemming er nog goed in. Annelieke keek haar ogen uit. Het is ook een belevenis waar je bij moet zijn geweest om het te beschrijven.
Om 18.45 uur vertrok de Oranjemars en Annelieke liep mee. Wij liepen met de rolstoel de eerste 200 meter mee en je weet niet wat je ziet. De mensen stonden drie rijen dik langs de route te kijken, te roepen en te zwaaien. Charkov had Oranje omarmd.
Wij zijn naar het stadion gereden. En de auto ergens neer gezet waar we geen last van de afzettingen hadden. Kaartjes omwisselen was weer geen probleem . We zaten weer op het ons vertrouwde plekje. Annelieke zat in het Oranjevak zich schor te schreeuwen. Na afloop van de beschamende vertoning waren we elkaar nog even kwijt, maar goed, we hebben haar op tijd bij het vliegveld afgezet om het vliegtuig naar Kiev te halen.
De dag begon met het telefoontje van de ambassade. Zij stelden voor dat zij met ons naar een ziekenhuis zouden gaan om die medische verklaring te krijgen. Met een medewerker van het Charkov mobiele team en een Oekraïnse tolk vertrokken we. Dankzij de hulp van deze tolk kwam er al snel een arts kijken. Die zei dat hij niet zomaar de verklaring kon afgeven, er moest eerst een nieuwe röntgenfoto gemaakt worden, dan was hij ook officieel voor de behandelende arts. Meteen door naar de röntgenafdeling en godzijdank bleek de breuk goed te genezen. De botdelen waren niet verschoven en dat was voor ons ook weer een hele opluchting. Ik kreeg nog een nieuw verbandje om het gips en na een uur stonden we weer buiten, met de verklaring.
Zaterdag belde er trouwens nog een journalist van het AD, die een tip had gekregen van een collega, wat mij was overkomen(Annelieke?). Hij hoorde ons verhaal aan en vroeg of we naar de fan-zone kwamen. Nou zaterdag niet natuurlijk. We zouden elkaar misschien in het restaurant ontmoeten, maar we hebben niets meer van hem gehoord. Het verhaal zal wel niet zielig genoeg geweest zijn. Veel te netjes behandeld in een Oekraïns ziekenhuis.
Om vier uur hebben we Annelieke van het vliegveld gehaald. Daar de huurauto in ontvangst genomen (wat kost dat weer verschrikkelijk veel tijd) en toen als de bliksem naar de fanzone.
Wat was het weer een geweldig feest. Omdat Nederland nog niet uitgeschakeld was, zat de stemming er nog goed in. Annelieke keek haar ogen uit. Het is ook een belevenis waar je bij moet zijn geweest om het te beschrijven.
Om 18.45 uur vertrok de Oranjemars en Annelieke liep mee. Wij liepen met de rolstoel de eerste 200 meter mee en je weet niet wat je ziet. De mensen stonden drie rijen dik langs de route te kijken, te roepen en te zwaaien. Charkov had Oranje omarmd.
Wij zijn naar het stadion gereden. En de auto ergens neer gezet waar we geen last van de afzettingen hadden. Kaartjes omwisselen was weer geen probleem . We zaten weer op het ons vertrouwde plekje. Annelieke zat in het Oranjevak zich schor te schreeuwen. Na afloop van de beschamende vertoning waren we elkaar nog even kwijt, maar goed, we hebben haar op tijd bij het vliegveld afgezet om het vliegtuig naar Kiev te halen.
-
18 Juni 2012 - 17:59
Lieke:
Ik ben nog steeds schor haha. Maar wat een geweldige belevenis was het! -
18 Juni 2012 - 18:27
Gees:
Ik weet niet of jullie al op het vliegveld zitten, ik wens jullie een goede reis terug naar Portugal, ik denk dat jullie er naar verlangen om gewoon weer lekker thuis te zijn.
Ik vond jouw reportages heel leuk, Betty, en ik hoop jullie snel weer eens te ziens (misschien in Zwitzerland ?)
We hebben prima ziekenhuizen en je kunt de rolstoel gewoon huren...
Tot schrijfs -
18 Juni 2012 - 18:52
Riet:
Ik wens jullie een goede terug reis Het is allemaal niet gelopen zoals we gehoopt hadden.
Hier worden de oranje vlaggetjes weer in de kast gelegd -
19 Juni 2012 - 05:43
Jantien En Joop:
We wisten het allemaal dit gaat niet goed. Bedankt voor jullie leuke verslag. Wij hebben in ieder geval er van genoten. Sterkte met je enkel en een goede reis terug en bekomen van de reis.
Groetjes en misschien tot ziens.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
