Het wonder tegen Brazil

donderdag 1 juli 2010.

We hebben er een rustige dag van gemaakt, met het oog op de enerverende dag van morgen.
We zijn druk bezig geweest met het plannen van de reis naar huis terug. Want dat Nederland van Brazilië zou winnen hielden wij eigenlijk beiden niet voor mogelijk. We wilden ook nog graag een treinreis maken en zochten naar de mogelijkheid om zo naar Johannesburg te gaan, en dan met het vliegtuig naar Londen. Wij dus voor informatie naar het treinstation van Durban. Een prachtig nieuw blinkend gebouw, met alles erop en eraan, alleen........ er liep binnen geen kip! Kunnen jullie je dat voorstellen, het Centraal station van een miljoenstad dat helemaal leeg is! Er bleken gewoon geen treinen te gaan. Er zat een klein stelletje zielige mensen, dat met de trein naar Johannesburg zou gaan die avond maar zij kregen te horen dat ze met een bus vervoerd zouden worden.Dit is eigenlijk de eerste teleurstelling die we te verwerken krijgen in dit mooie, beslist moderne land.
De vliegtuigen naar Johannesburg bleken ook al vol te zitten, dus we keken elkaar maar eens aan en besloten om dan maar weer een auto te huren. Je ziet zo nog eens wat en we zijn niet afhankelijk.
's Avonds zijn we bij Wilson's Wharf gaan eten. Een heel leuk complex van winkeltjes en restaurantjes aan het water. We keken uit op de lichtjes van de haven van Durban. Een leuk afscheid van deze mooie stad.

vrijdag 2 juli 2010.

The big day!
Andrew bracht ons naar het vliegveld en we namen heel vriendschappelijk afscheid van hem. Hij heeft ons overal naar toe gebracht (wel tegen betaling hoor) en is echt onze gids in Zuid-Afrika geweest. We zijn dankzij hem heel wat van het land te weten gekomen. Toen we wilden inchecken zagen we dat er een grote scheur in onze koffer zat. Hij is 30 kilo zwaar, de rest hebben we als handbagage. We durfden het niet aan om hem in te checken en zo moesten we nog een nieuwe koffer kopen en in de winkel alles over hevelen uit de oude koffer. Het personeel was hierbij zeer behulpzaam en zat zo in ons vuile ondergoed te graaien. Het vliegtuig was maar een half uur te laat, zodat we om 12.00 uur in Port Elizabeth landden. Geen taxi te zien op het vliegveld!! Alleen busjes die je gratis naar het stadion moesten brengen. Maar wij wilden met onze zware koffer eerst naar het hotel! Toen besloot een chauffeur van een busje ons maar zonder andere passagiers naar het hotel te brengen. Na veel geharrewar over het adres, werden we keurig gratis bij ons hotel afgezet. Nou ja hotel, meer een veredelde jeugdherberg. Maar we konden op zo korte termijn niets anders krijgen. De bedden waren goed, maar WC op de gang. Om 13.00 uur waren we zover dat we besloten naar het stadion te gaan. We moesten naar het FIFA fanpark voor gratis bussen naar het stadion. Dat was nog even een gezoek. We zagen de de start van de oranjemars. Toch altijd weer een indrukwekkend gezicht. En het waren er weer veel!!! Begeleid door heel veel politie (ook te paard) trok de stoet door Port Elizabeth. Bij iedere politieagent te paard werd er gezongen "er staat een paard op de gang". We liepen deze keer niet mee want het was 5 km lopen naar het stadion. Dat was ons teveel. We zochten een bus op en dat was wel zo comfortabel. Om kwart over 2 werden we op 20 minuten lopen van het stadion afgezet.Daarna eerst maar eens een pilsje gedronken in de Budweiser Area. Daar was het me toch druk! Op het plein voor het stadion was het inmiddels groot feest tussen de oranje en groene supporters. Er waren ook ongelooflijk veel Brazilianen, die heel goed waren in het muziek maken. Daarna de wedstrijd natuurlijk. O, wat een ongelooflijk feest! Na afloop viel iedereen elkaar in de armen, of je hem/haar nu kende of niet. En je bent er bij geweest! De Brazilianen namen hun verlies sportief op en de verbroedering ging verder. Ach je hebt eigenlijk geen woorden om deze belevenis te beschrijven! Daarna moesten we in de rij staan voor een bus terug naar het FIFA-fanpark. Dat duurde even, maar toch niet langer dan 20 minuten. Het fanpark was in het cricket-stadion, maar in feite is het niks. Het is geen groot Oranjefeest, want er is meer lokale bevolking dan fans en het is alleen maar bier drinken. Verder keiharde muziek en dat is het. We moesten nog eten en vonden een restaurantje in de buurt. We bestelden een fles wijn en toen begon het wachten. We hadden de wijn al bijna op en nog geen eten. Na een uur hebben we de wijn betaald en de rest meegenomen en zijn weggelopen. Dit is toch niet normaal hier in Zuid-Afrika, waar men over het algemeen zeer dienstbaar is. We vonden een ander restaurant en hebben daar 1 glas wijn plus eten besteld en de fles leeggedronken. Dat kan ook allemaal in Zuid-Afrika. We moesten elkaar in de armen knijpen om te beseffen dat we echt in de halve finale zitten. We konden het bijna niet geloven. Nu moesten we niet naar Johannesburg en dus naar huis,maar naar Kaapstad! Ze laten je wel van de ene kant van het land naar de andere reizen! We zijn nog steeds heel blij met jullie reacties. Goh, Gees, dat jij daar in Zwitserland een Oranje vlag hebt opgehangen! Je vergeet je roots kennelijk nooit.

Zaterdag 3 juli

Na een uitstekend ontbijt in dit simpele hostal, zijn we met een taxi naar het vliegveld gegaan om een auto te huren. Ook meteen maar even naar het ticketcentre van de FIFA op het vliegveld om alvast onze tickets voor Kaapstad op te halen. Nou achter de FIFAbalie zaten dus 3 mensen uit hun neus te vreten. Ze konden ons alleen vertellen dat we in een groot winkelcentrum in Port Elizabeth moesten zijn, zij hadden hier op het vliegveld geen tickets. Balen natuurlijk om weer de (saaie) stad in te moeten. Eerst maar een auto huren. Nou grote schrik, dat wilden helaas meer mensen Bijna nergens was nog een auto te krijgen. We kregen het al knap benauwd, tot we bij Europcar nog een auto konden huren. Logisch, het was de duurste van alle verhuurbedrijven. Toen op zoek naar het ticketcentrum van de FIFA. We hadden een summiere plattegrond meegekregen, reden eerst verkeerd,er was geen richtingaanwijzer naar de FIFA te bekennen,, maar we kwamen dan toch bij het juiste winkelcentrum uit. Tot onze grote schrik waren we ons reserveringsbewijs kwijt. Waarschijnlijk niet terug gekregen in Durban. De (erg aardige) manager moest er aan te pas komen. Gelukkig hadden we het ID bevestigingsnummer opgeschreven, en zo kregen we toch keurig onze tickets Nederland-Uruguay in de handen geduwd. Pfff. En met stoelen naast elkaar. Voor Port Elizabeth hadden ze er een zootje van gemaakt. Theo zat op rij 7 en ik op rij 5. Het bleek dat iedereen datzelfde probleem had. Maar onderling werd dat soepel opgelost, zodat we toch naast elkaar zaten. In dat enorme winkelcentrum wilden we een paar blikjes bier voor 's avonds kopen. Nou vergeet het maar, ze kijken je aan of je een crimineel bent. De drankenwinkel was nog niet geopend en supermarkten verkopen geen alcohol. We zagen nog een andere bottle store, maar er zat een dikke ketting op. Niet te geloven. Toen op weg naar Kaapstad. We wilden langs de bloemenroute rijden, die voor het grootste deel langs de kust naar Mosselbaai loopt. Nou dat eerste stuk was oersaai. Niet veel te zien. Bij een benzinestation kochten we een paar broodjes en daar was weer zo'n drankwinkel die met een groot hek was dichtgetimmerd, maar de mevrouw van de broodjes wilde wel even open doen en zo kom je uitgerekend bij een benzinestation aan 6 blikjes bier.Na 200 km werd Theo moe en gingen we op zoek naar een hotel. We zijn na enig vragen en zoeken in Tsitsikamma terecht gekomen in een uitstekend hotel waar we ook 's avonds gegeten hebben. Wat denken jullie van een carpaccio van springbok en een filet van struisvogel?
Eerst natuurlijk 's middags de afstraffing die Duitsland Argentinië gaf bekeken. We zullen toch niet een finale Duitsland-Nederland krijgen?
Jullie krijgen dit misschien vertraagd te lezen, de Wifi in het hotel doet het maar weer eens niet. Er staat wel een computer, maar die is uiteraard beveiligd tegen vreemde USB-sticks.
Betty en Theo