Finale

zondag 11 juli 2010.

Wat het (onverwachte) hoogtepunt van onze reis had moeten worden, eindigde natuurlijk in een fikse teleurstelling. Maar met ons was heel Nederland uiteraard in de rouw. 's Morgens zijn we al om half elf richting stadion vertrokken, omdat er voor verkeerschaos was gewaarschuwd. We reden heel snel tot vlak bij het stadion, waar we nog even (nou ja even) het officiële Zuid-Afrikaanse museum van de apartheid hebben bezocht. Heel apart (!) was dat we twee verschillende toegangskaartjes kregen, 1 "slegs vir blanke' en 1 "no whites only". We moesten ook door verschillende poorten. Heel apart! Het is een splinternieuw en mooi opgezet museum met heel veel video's en films,over de hele historie van de apartheid, de strijd ertegen, en de afschaffing ervan. We hebben daar uitgebreid geluncht omdat we wel vermoedden dat we 's avonds niet veel tijd meer zouden hebben om te eten. Daarna naar het stadion, waar we in een verkeerschaos terecht kwamen. Het was absoluut niet duidelijk waar we moesten parkeren en daar zouden we 's avonds nog last mee krijgen. Theo had zijn jas vergeten (het is zonnig maar koud 's avonds in Johannesburg) en kocht bij een van de talloze kraampjes een katoenen oranje colbertje. Vanaf de parkeerplaats was het nog zeker een half uur lopen naar het stadion. Bij elk stadion moet je je tas open maken en wordt je gefouilleerd en deze keer had Theo een liter water bij zich en daar moest de dop van af. Je zou er eens mee gaan gooien! Goed, de dop eraf , maar vlak na de security ontdekte Theo een leeg klein flesje water in een prullenbak. Dop eraf en op de grote fles. Helaas dat hadden ze gezien en ze kwamen met 2 man op Theo af om hem de dop weer te ontfutselen. Gelukkig hadden we verderop het terrein al weer snel een andere dop gevonden. Vlak voor de ingang van het stadion had de Nederlandse supportersclub een feestje gebouwd met dezelfde artiesten die we ook al op de Oranjecamping waren tegengekomen. Dat was hossen en springen en luidkeels het Wilhelmus zingen. Spanjaarden waren er toen nog niet veel te zien.
Daarna het stadion in, waar we weer in het vak zaten met dezelfde mensen, die we al vaker waren tegengekomen. Het waren er niet veel meer, maar we kenden elkaar inmiddels. De sluitingsceremonie stelde niet echt veel voor. Leuk hoor Shakira, maar we wilden de wedstrijd zien. Mandela werd nog in een golfkarretje over het terrein gereden en hartstochtelijk toegejuicht. Ik vond het een beetje genant. Daarna de wedstrijd en wij waren natuurlijk net zo teleurgesteld als jullie. Robben 2 kansen en de scheidsrechter hadden we ook niet echt mee. Daarna moesten we de auto zoeken en dat was een drama. Het was stervenskoud en in het donker zagen al die parkeerplaatsen er hetzelfde uit. We konden ons absoluut niet meer oriënteren. Na een wanhopige dwaaltocht van 3 kwartier, zag Theo eindelijk een aanknopingspunt en konden we opgelucht in onze auto kruipen. De kachel héél hoog, want we waren tot op het bot verkleumd en het Nederlands elftal had ons helaas ook niet kunnen verwarmen. Om half twee 's nachts waren we thuis.

maandag 12 juli 2010.

Onze laatste dag in Zuid-Afrika. Ik moet zeggen dat het nu ook wel genoeg is geweest. We hebben zoveel heen en weer moeten trekken. Maar goed vandaag hebben we nog even 2 bezienswaardigheden in Pretoria bezocht. Eerst de Union Buildings. Een heel groot complex dat in 1910 gebouwd werd als het regeringscentrum van de Zuid-Afrikaanse republiek. Het is een enorm gebouw van 240 meter breed. In het midden een amphitheater waar Mandela zijn eed heeft afgelegd als eerste zwarte president in 1994. Helaas alleen aan de buitenkant te bekijken. Want het is nog steeds het gebouw van de Zuid-Afrikaanse regering en parlement. Prachtige tuinen rondom trouwens.Daarna zijn we naar het Voortrekkersmonument gegaan. Een werkelijk indrukwekkend gebouw, dat 40 x 40 x 40 meter is. Als je binnen komt is het net een kathedraal met zijn glas-in-loodramen. Om het gebouw heen zijn 24 ossenwagens in de muren gebeeldhouwd. Net alsof het nog steeds d.m.v. een lager moet worden beschermd. Binnen is in reliëf de strijd van de boeren om hun eigen land te mogen besturen, uitgebeeld. De beroemde Grote Trek komt hier op een geweldige manier tot leven. We hebben daarna nog geluncht in een typisch Afrikaans restaurantje. Pap met kip en alleen een lepel om te eten! Heel apart, maar dat moet je ook hebben meegemaakt. We vroegen om een glas wijn. Dat hadden ze niet, tot de Portugese eigenaresse erbij kwam, die had nog wel iets in een kastje staan van haarzelf. Ja, de Portugezen weten wel wat je bij je eten wilt drinken!
Morgen om 14.00 uur vliegen we naar Londen, via Adis Abeba en zijn als alles normaal verloopt woensdag om half vier in Faro.
Betty en Theo