Durban

Lieve allemaal,

Eindelijk een berichtje uit het verre Durban (we waren niet eerder in de gelegenheid om te internetten) waar we natuurlijk een fantastische middag hebben beleefd, maar laten we bij het begin beginnen.
Donderdag 17 juli 2010.
Wij zijn om 12.30 uur uit Faro vertrokken en waren om 15.15 uur op Gattwick Londen. Wat een enorm vliegveld is dat, we waren om 16.15 uur eindelijk zover dat we de bus naar Heathrow gevonden hadden. Dat was nog, door de files, een lange reis van 1.30 uur. Na het inchecken hadden we nog anderhalf uur voor boarding en toen hebben we maar een hapje gegeten en voetbal gekeken. We vertrokken 21.50 uur met Ethiopian Airlines naar Addis Abeba. Prima maatschappij. Om 23.00 uur kregen we een warme maaltijd en daarna gingen de lichten uit, maar die floepten helaas om half 4 al weer aan voor het ontbijt! Het bleek dat het in Addis Abeba 2 uur later was.
Vrijdag 18 juli 2010.
We kwamen daar dus 7 uur lokale tijd aan. Dat is nog een heel gedoe om met die lokale tijden rekening te moeten houden. Om kwart voor 9 zou ons vliegtuig naar Johannesburg vertrekken, maar dat werd half elf! Dit had dus tot vervolg dat we ondanks hard sprinten het vliegtuig naar Durban misten! Dat begon goed. Gelukkig boekte British Airways ons kosteloos om op een vlucht van een uur later. Pff dat viel mee. Zo waren we om half zes in Durban. Na een reis van anderhalve dag. En niemand die naar onze inenting tegen gele koorts heeft gevraagd!
Op het vliegveld van Durban konden we onze kaarten voor de wedstrijden tegen Japan en Kameroen uit een automaat trekken aan de hand van het bestelbiljet dat we van de FIFA hadden gekregen. Nou dat lukte dus niet! Bleek dat mijn oude paspoortnummer op het biljet stond en ik heb inmiddels een nieuw .Het heeft al met al een uur geduurd voor we onze tickets hadden. Het probleem is opgelost omdat Theo op hun computer de bevestiging van de FIFA, die we via e-mail hadden gekregen, mocht opzoeken. Dat wordt nog wat als Nederland verder gaat.Maar deze hadden we.
Toen met een taxi naar ons appartement. Je kunt hier gunstiger een appartement huren dan een hotelkamer Het is wel veel te groot voor de 2 nachten die we hier blijven.
De huisbaas (zeg maar Andrew) was wel zo vriendelijk om ons naar de Oranjecamping te brengen. Dat is een enorm goed georganiseerd geheel. Het stond vol met zowel in Zuid-Afrika gehuurde campers als campers die helemaal uit Nederland waren vertrokken. Omdat het hier winter is hebben ze het 's nachts behoorlijk koud. Er stonden twee feesttenten op het terrein met drank (Heineken!) en eten. We moesten ook € 10,- toegang betalen. Eerst hebben we maar eens naar Engeland-Algerije gekeken op een groot scherm.
Daarna in de grote feesttent live-optredens van Annie Schilder en Jan Keijzer en René Schuurmans. Nou dat werd een gezellige boel. Ik denk dat er al met al zo'n 350 mensen waren.Het bier vloeide rijkelijk en de voetballiederen werden hartstochtelijk meegezongen, met het Wilhelmus tot slot. Taxi's stonden gelukkig buiten de camping te wachten. Na thuiskomst om 1 uur zijn we doodmoe ons bed ingedoken. Van Durban hadden we nog niets gezien, want het was al donker toen we aankwamen.
Zaterdag 19 juli 2010.
We zijn om 7 uur(!) opgestaan om weer naar de Oranjecamping te gaan. Vandaar zouden we met bussen naar het Noorderstrand gaan waar de beroemde oranjemars naar het stadion zou beginnen.
Eerst een ontbijtje met alle campers. Weer fantastisch verzorgd, 2 broodjes, ham, kaas, sinaasappelsap en zelfs een eitje. Geweldig georganiseerd. Toen met 6 bussen en loeiende sirenes naar het stadion en om te weten wat je dan meemaakt moet je er bij geweest zijn. Met een uitgebreide politie-escorte dwars door het centrum van Durban, alle kruispunten werden voor ons afgezet en overal laaiend enthousiaste mensen langs de weg. Ze hingen uit de ramen en juichten ons toe. Onvergetelijk.We voelden ons net koningen.
De (zwarte) Afrikanen zijn toch erg op de hand van Nederland hebben wij het idee. Zeker nu hun eigen team zo goed als uitgeschakeld is. Er zaten heel wat Afrikanen in oranje shirtjes op de tribune.
Op het Noorderstrand van Durban ging ieder eerst zijn eigen gang. Het was schitterend weer en de stad heeft een prachtige boulevard.Theo tikte voor mij een oranje T-shirt met het logo van het stadion erop op de kop. Hij liet ook de nederlandse vlag op zijn wang schilderen samen met oranje bandjes rond zijn armen.
Daarna de beroemde mars naar het stadion, die deze keer zo'n 3 km lopen was. Wel geweldig om er in te lopen. Toen we bij het stadion waren viel het ons op dat dat alles erg georganiseerd verliep. We waren toch binnen 10 minuten door de toegangspoort, ondanks de massa mensen. Ook de security was erg soepel. Water mocht mee naar binnen, als er maar geen merknaam op stond! En in het stadion werd gewoon Budweiser bier verkocht.
Om precies 13.00u zaten we op onze plaats en de rest is geschiedenis. De vuvuzela's vallen enorm mee. De Nederlanders gebruiken hem niet veel en je hoort dus onze gezangen heel goed. De orgie van geluid bij het doelpunt is niet te beschrijven. Wat wel heel vervelend was, dat ons vak meende de hele wedstrijd te moeten gaan staan, zodat we als het ware staanplaatsen hadden! De politie vroeg ze te gaan zitten, maar ze trokken er zich niets van aan. Heel vervelend.Over het peil van het spel zullen we het maar niet hebben. Maar tenslotte heeft Nederland nog geen punt laten liggen wat je van een heleboel ander favorieten niet kunt zeggen.
Na de wedstrijd weer terug (2,5 km) naar de boulevard voor de bussen terug, maar we realiseerden ons dat we geen zin meer in de oranjecamping hadden en zijn we aan de boulevard gebleven, waar leuke Afrikaanse dansgroepen optraden.Verder wat rond gelopen in het FIFA fan park.Dat is wel aardig voor jongelui. Veel tentjes met fast-food en om op de grote schermen de volgende voetbalwedstrijd te kunnen zien, moest je staan. Daar liepen wel alle nationaliteiten broederlijk door elkaar heen.
We vonden ergens anders een café-restaurant met televisie, dus voetbal en een pilsje. We waren ondertussen zo bekaf van die kilometers die we hadden afgelegd, dat we besloten daar te blijven eten en naar ons appartement te gaan en niet meer naar de Oranjecamping. Het is mooi geweest hier in Durban. De gewonnen wedstrijd, het warme weer, de fantastische sfeer (uiteraard zonder één wanklank) en de vriendelijke bevolking.
Jullie horen verder van ons.
Betty en Theo